Nieproszony gość 1987

„Ćwiczenie warsztatowe” – tak określił jeden z krytyków „Nieproszonego gościa”. Film ten bowiem w porównaniu z wcześniejszymi dokonaniami Feliksa Falka prezentuje się znacznie skromniej. Nie co dzień przecież kręci się „Wodzireja” czy „Bohatera roku”. W „Nieproszonym gościu” Falk powrócił do jednego ze swych debiutanckich scenariuszy, w których z upodobaniem dokonywał psychologicznych wiwisekcji osób, przebywających w zamknięciu wewnętrznym lub zewnętrznym. Akcja filmu rozgrywa się w domu, w którym bandyta – intruz terroryzuje pewną niezbyt szczęśliwą rodzinę. On jest psychologiem i osobowością telewizyjną, ona – muzykologiem na razie „przy mężu i dziecku”. Ekstremalna sytuacja, w której niespodziewanie się znaleźli, sprawia, że budzą się upiory. Ukryte na co dzień urazy i frustracje wybuchają ze zdwojoną siłą. W rezultacie mąż i żona, miast zjednoczyć się w obliczu zagrożenia, toczą między sobą bezwzględną psychologiczną rozgrywkę.